18.09.2017
Po nocy z przygodami (
relacja) zostaliśmy dość wcześnie obudzeni przez innych turystów. Długi dzień jednak zapowiadał bardzo zmienną pogodę, zachmurzenie i opady. Ten etap GR20 wiedzie nieopodal Monte Cinto 2706m n.p.m - najwyższego szczytu Korsyki. Wystarczy odbić od głównego szlaku i poświęcić ok. 45 min żeby go zdobyć. Decyzja została zawieszona do momentu dojścia do rozdroża.
Wychodzą z Refugee Tighiettu dawniej szlak wiódł przez Cirque de la Solitude, jednak z powodu licznych wypadków i obrywów kamiennych, odcinek ten został zamknięty. Od 2016 roku szlak przebiega właśnie drogą podejściową/zejściową na Monte Cinto. Podejście zaczyna się od mozolnego marszu na przełęcz, aby dostać się na grań i pokonywać ją już drugą stroną. Idziemy miarowo powoli w górę, chmury przewalają się przez wyższe partie gór, czasem odsłaniając szersze widoki. W górnym odcinku skały ustępują kruszyźnie, po której w górę idzie się w miarę dobrze, ale schodzący turyści zjeżdżają jak na nartach.
 |
| Wychodzimy ze schroniska i pniemy się w stronę chmur |
 |
| Wschodzące słońce pięknie oświetla skały, które mamy za plecami |
 |
| Nasz sąsiad - Hiszpan |
 |
| Zaczyna się kruszyzna |
 |
| Przechodzimy na drugą stronę mocy ;) |
Na przełęczy widoki nas rozpieszczają, bo chmury chwilowo znikają. Widać jak na dłoni Monte Cinto, które z tej perspektywy nie wygląda okazale, jednak jesteśmy już dość wysoko. Zapowiada się, że uda nam się wejść na najwyższy punkt Korsyki. W prognozach deszcz został przesunięty na późniejszą godzinę.
 |
| Kierunkowskaz do naszego kolejnego schroniska |
Ruszamy szeroką granią w stronę, gdzie szlak rozdziela się na zejście do schroniska i wejście na Monte Cinto. Obszar ten wygląda jakby ktoś wywiózł tam (wielokrotnie) wywrotkę pokruszonego łupku - podłoże urodą nie grzeszy. Gdy dochodzimy do rozwidlenia, ukrywamy plecaki w skałach i na lekko ruszamy w stronę szczytu.
 |
| Widać już wybrzeże do którego podążamy od 9 dni :) |
Droga oznaczona jest czerwonymi kropkami. Wydaje się być prosta i bliska, aż się nie chce wierzyć, że tyle czasu ma zająć. Przewyższenie nie jest duże, jednak szczyt jest oddzielony paroma żebrami skalnymi, które trzeba pokonać. Sprowadza się to do ciągłego schodzenia w dół i podchodzenia w górę. Teren nie jest bardzo trudny ale spacerkiem też nie jest. Trzeba się trochę nagimnastykować. Dodatkowo w zależności od nachodzących chmur i osłonięcia od wiatru, jest albo niemożliwie gorąco albo zimno. Co 5 minut trzeba by było mieć inne ubranie.
 |
| Znajdź kropka :) |
 |
| Ostatnia prosta, ale takich zmyłek po drodze było parę |
Docieramy na szczyt i nawet chwilami coś widać, staramy się uwiecznić każdą dziurę w chmurach. Nie spędzamy tam jednak zbyt dużo czasu, bo trzeba uciekać przed zapowiadanym deszczem.
 |
| Monte Cinto 2706m n.p.m |
 |
| W zeszycie szczytowym brakowało już miejsca |
 |
| Widać drogę zejściową, hen daleko w dolinie |
 |
| Ciepło, zimno, wieje |
 |
| Okolice szczytu, są nawet płaskie miejsca... ;) |
Plecaki grzecznie czekają w skałach, a niebo coraz bardziej przybiera odcienie szarości. Dociążamy się bagażem i zaczynamy schodzić. Pierwszy odcinek zejścia jest stromy i kruchy jak chole... Momentami jedziemy w dół, a do butów wsypują się kamienie. Jednak w miarę szybko się to kończy i ścieżka jest stabilniejsza. Powoli zaczyna kropić deszcz by za chwilę rozpadać się na dobre. Po drodze mamy jeszcze okazje zaobserwować najprawdziwsze sople lodu! Wrzesień, wyspa na morzu śródziemnym... Zejście jest długie i mozolne, a ciągle leje. Na szlaku jest sporo skalnych, nieubezpieczonych płyt, które w tych warunkach zaczynają być groźne. Schodzimy coraz wolniej i jesteśmy coraz bardziej przemoknięci. Z niecierpliwością wypatrujemy końca.
 |
| My w dół, oni w górę, ale nikt deszczu nie uniknie :( |
 |
| Krajobraz księżycowy |
 |
| To są sople lodu! Zdjęcie telefonem, pod "słońce", sople w cieniu, ale uwierzcie na słowo. :) |
 |
| Stromizna pierwsza klasa |
 |
| Stamtąd przyszliśmy |
 |
| Łańcuchowe trudności pokonywane już w regularnym deszczu. |
Schronisko Asco znajduje się w miejscu dostępnym dla samochodów. Zimą jest tam ośrodek narciarski. Schronisko jest dosyć duże, murowane, posiada wszelkie udogodnienia. Gdy do niego dotarliśmy największą popularnością cieszył się kominek w jadalni. Wszyscy suszyli swoje rzeczy, a sala była wypełniona po brzegi. W schronisku byliśmy dosyć szybko, więc czasu na ogarnięcie się nie brakowało. Deszcz cały czas nie ustępował i nie uśmiechało nam się rozbijać namiotu, ale pan z obsługi mówił, że wszystko jest zajęte, ewentualnie możemy zapytać wieczorem. Tak więc czekaliśmy co się wydarzy - będziemy rozbijać namiot po ciemku w deszczu, czy dostaniemy łóżko (w grę wchodziło jeszcze nielegalne zostanie w jadalni... ;). W schronisku mieliśmy okazję pierwszy raz porozmawiać z Babcią, okazało się że bardzo dobrze zna angielski, a na co dzień mieszka w Tuluzie. Na sali pojawiło się też dwóch chłopaków, których widywaliśmy chyba od Vizavony, a od poprzedniego wieczoru przybrali pseudonim Spaghetti Boys, gdyż załapali się na to co zostało z kolacji. :)
Wieczorem na nasze szczęście zostały wolne łóżka, ale w osobnych pokojach. Mi trafił się pokój z Polakami. Jeśli sympatyczna trójka to jakimś cudem czyta to pozdrawiamy Pana Darka z córką i jej chłopakiem. :) Dzięki nim wieczór nabrał schroniskowego, polskiego charakteru - rozmowy do późno i sporo śmiechu. :) Mam nadzieję, że szczęśliwie ukończyli szlak, byli dopiero na początku gdyż podążali w odwrotnym kierunki.
W dobrych humorach położyliśmy się spać, a następnego ranka planowaliśmy ruszyć skoro świt. Zostało nam 1,5 dnia do końca wędrówki. :)
